THE DICTATORS. BLOODBROTHERS (1978) Finais dos 70's. Explosión Punk en NYC. Ramones. Blondie. Television. Heartbreakers... Pero estos tios eran punks no 73!!. E XA eran buenísimos. Entón... ¿Por qué cojones non triunfaron a nivel masivo? Joder, tio...Se todos estes grupos de mierda que tocaban no puto CBGB's os consideraban unha influencia básica... A resposta é sinxela: A vida é inxusta... Este disco (é posible????) foi un puto desastre comercial, e a compañía mandounos a tomar polo cú ó momento. Pero... Non o entendo! Cómo güevos non triunfou este disco?, cunha colección de singles acojonante, e cunha banda con actitude, carisma, calidade, e honestidade... Esos rasgos que non abundaban precisamente nalgún grupito punk da época que triunfou como a coca-cola. Maldita sexa!!!! QUE VIDA MÁIS PUTA!!!!!!. QUÉ PASSA?? E QUE HAI QUE ESPERAR A QUE PALME ALGUÉN PARA DARLLE O RECOÑECEMENTO QUE SE MERECE??????? Pero se Os Dictators son á música o que Cervantes á literatura... Mira... Que lles den polo cú ás discográficas... Eu vou seguir tendoo como un dos meus discos de cabeceira. "Baby, let's twist" (versioneada entre outros por Pussy Calandracas), "Faster & Louder" (o 1,2,3,4 inicial non o fai dee dee ramone, senón... Bruce Springsteen !!!), "The Minnesota Strip" (fermosa canción), "Stay With Me" (tamén plaxiada polos Pussy), "Slow Death" (orixinal dos Flamin' Grooves)... Vou citar unhas sabias palabras do baixista, Andy Shernof: «A canción perfecta de rock and roll ten que durar tres minutos e estar dotada de inolvidables riffs de guitarra e coros pegadizos. A música debe atraparte á primera escoita, as letras, á quinta...»