Ben... Pois aquí están os 100 discos que por un motivo ou outro considero imprescindibles... Evidentemente, quedan moitos por poñer (máis Motown, Tías como Tina, Wanda Jackson ou L7, bandas de actualidade como Wolfmother ou The Hangmen, mitos como Wilson Picket, Marvin Gaye ou Dick Dale, punks como Television, The Clash, The Damned, Dead Kennedys ou The Cramps, xenios como Iggy, The Kinks, Allman brothers ou The Yardbyrds, clásicos como Rory Gallagher, Cream ou Canned Heat, prehistóricos como Howlin' Wolf, Screamin' Jay Hawkins, Willie Dixon, Muddy Waters..., ou mesmo grupos de instituto como Pearl Jam, Rancid ou o "Smash" de Offspring...) Si... Quizais habería que cambiar algún, pero os gustos son (e deben ser) así... Cambiantes e caprichosos... Por eso, os discos non están postos con ningún tipo de orden de preferencia e a súa selección é producto da época na que os seleccionei. Para facer a lista tiven en conta: - A súa importancia e influencia na música en xeral(Ramones, Who, Black Sabbath, Stones, Beatles, Dylan,...) - A importancia individual que tiveron para min (Redd Kross, Creedence, Dead Boys, Mother Superior, Hanoi Rocks...) -Ademáis, e salvo casos excepcionais, só puxen un disco por grupo, polo que, por exemplo non puxen o "Ramones", porque xa puxen "It's Alive", non puxen o "Raw Power", pois está "Fun House", ou non puxen "My Generation" xa que puxen "Live at Leeds"... Esto da lugar a unha lista non moi distinta da túa, ¿ou...?

THE ROLLING STONES. EXILE ON MAIN STREET (1972) ¿Qué dicir desta (doble) pedazo de obra mestra? A época máis yonki e creativa dos Stones, que fan todo un manifiesto artístico sobre as tres cousas máis importantes da vida: Sexo, drojas e Rock and Roll... Jagger (na súa mellor época), Richards (totalmente desquiciado polo "Brown Sugar"), Taylor (ninguén máis podería facelo mellor), Wyman e Watts, axudados por "Stu" (o sexto Stone), Jimmy Miller (o productor deste enxendro), Nicky Hopkins, Billy Preston, Gram Parsons (a súa influencia está latente en todo o puto disco)... E nas mentes de todos, como non podía ser doutra forma, estaban Robert Johnson, o gospel, ou Chuck Berry...A crítica correuse automáticamente ó escoitar algo tan perfecto, e o público (USA e UK) adoptouno como número 1 dende que saliu, algo paradóxico, xa que é un disco abertamente anti-comercial, sen un single claro, con letras críticas e duras, e cun guitarrista ó borde da sobredose ... pero ás veces, a xustiza existe !!!! As veces pensoo, e creo que este é o meu disco favorito... Consideroo a mellor obra de rock and roll en audio xamáis grabada. E non son o único que o pensa... Co paso dos anos, como con calqueira boa obra de arte, faise máis e máis grande... Se vos interesa, existe un pedante e soporífero ensaio sobre esta maravilla aquí.

CURTIS MAYFIELD. SUPERFLY (1972) Chicago. Anos 70. Do barrio máis chungo e inmundo surxe a música máis negra que se poida escoitar. Trátase dun compositor, cantante e guitarrista con longa traxectoria musical nos anos sesenta (autor de "People Get Ready", etc...). Amante do gospel (música que despois derivaría en soul cando se introduce o sexo, e despois en Funk, cando o sexo xa é explícito) e moi orgulloso da súa cor de pel, Curtis (que non era de Curtis... jeje...) colle o liderazgo musical da súa raza (Axudado por James Brown, Marvin Gaye... entre outros), e cunha poesía estremecedora, cántalle cuan trovador afro ás maravillas e miserias do seu castigado pobo. Este disco, banda sonora orixinal da película homónima (desgraciadamente ainda non a vin), é o mellor exemplo da súa grandiosa música. Os elegantes falsetes que fai, esa atmósfera funky setenteira, con arreglos musicais impactantes e cun ritmo latino moi apto para "haser el amor" e unha letras EXCEPCIONAIS... A peli vai do típico gangster negrata, polo que a temática das cancións de Curtis son claras: Os problemas do ghetto ("Little child runnin' wild"), O oficio do camello (esa maravillosa letra en "Pusherman" ou "Eddie you should know better"), O mal do drojadicto ("Freddie's dead"), o ben que presta a droja ("No thing on me (Cocaine song)") e o resumo de todo esto ("Superfly", que no idioma negro da época era a coca de maior calidade)... Un conxunto de cancións empaquetado de forma maxistral. Un regalo para os nosos oidos. Funk auténtico, sudoroso pero elegante, con letras directas, pero de calidade poética indiscutible, para unha das mellores bandas sonoras que escoitei na miña puta vida de blanquito.

JANE'S ADDICTION. NOTHING'S SHOCKING (1988) A mediados dos ochenta catro tipos únense na cidade do pecado (L.A.)para crear este enxendro, mezclando todo tipo de música e presentandoa cunha contundencia nunca vista, cunha actitude desafiante e retranqueira, cunha moi mala hostia... Pouco a pouco, estes tipos foron tocando primeiro nos garitos máis tirados e aumentando os seus seguidores ata que por fin acadan tocar no mítico Roxy e grabar o seu primeiro disco "Jane's Addiction" (1987)(O debut EN DIRECTO!!!) onde fan unha espectacular versión do Sympathy for the devil dos Stones (os seus pais),e outra do Rock'n'Roll da Velvet (as súas nais). Pese o seu caracter underground e agresivo, as grandes discográficas devecían por pasarlles a man polo lombo. Finalmente é Warner quen consegue levarse o jato á auja, dando absoluta liberdade artística ó grupo. Resultado? Un dos discos definitivos diso que denominamos ROCK AND ROLL. Un disco nada facil de escoitar. Hai que pararse nas cancións, escoitalas varias veces, asimilalas... Unha vez dixerido este cacho de monstruo, este disco lévate a niveis sensitivos sorprendentes. As veces acojona escoitalo. Catro salvaxes experimentando cos instrumentos básicos do Rock.Dave Navarro (formou parte da banda irmá Red Hot Chili Peppers durante un disco) dalle unha intensidade á guitarra nunca vista ata agora. O gran Eric Avery toca o baixo como un creador de atmósferas (moi Stooges, as veces) acompañado dun Perkins ás baquetas, tanto fankeiro como punk. Todos mesturan irreverentemente e con dous collóns os Zeppelin e os Sabbath co Funk, o Folk ou mesmo o Hip-Hop. O que é unha banda experimental pero ante todo rockeira. E todo liderado por Perry Farrell, o último gran xenio do rock, que tiña unha voz capaz de transmitir o que lle saira dos juevos, pero sempre mesturando ambiguamente o lírico co jómito. Ademáis como artista plástico a ter moi moi en conta, realizou as XENIAIS esculturas femeninas das portadas dos seus discos. Botádelle un visual a esta ou á de "Ritual de lo Habitual"(1991, outra fodida OBRA MESTRA) dignas de estar no Louvre. O grupo foi tomar polo q polo de sempre...(Como os seus veciños e contemporáneos os GN'R) Drojas, idas de olla, choque de egos... No 91, en pleno concerto da xira do (exitoso) "Ritual...", empezaron a aplaudirse entre eles, e adiós... Pero os cartos mandan, e xa como lendas reivindicadas por todo J.Cristo, voltan a reunirse no 2001 (sen Avery)... Pero xa non é o mesmo que na época deste disco... Cando eran UNICOS. VIVA O ROCK AND ROLL!

RED HOT CHILI PEPPERS. BLOOD SUGAR SEX MAGIC (1991) Outra delicia pertencente a ese ano acojonante para o rock and roll... Xa sei, xa sei o que estades pensando: este grupo está avergonzando hoxe en día a toda unha xeración que mamamos da súa música fankera e desmadrada. Venderonse creando productos artificiais e indignos de levar a súa firma. Son uns hijosdeputa, etc...Pero o certo é que os tíos naceron co punk de LA (Circle Jerks, Black Flag...) nos primeiros 80, e mezclandoo co funk propio de George Clinton (produxo o seu 1º disco) foron subindo e subindo de nivel ata chegar a esta obra mestra. Non sin pasar penas a mazo como cambios continuos de formación ou a morte por sobredosis do guitarra Hillel Slovak, máis tarde sustituido por un dos guitarristas máis xeniais da historia: John Frusciante, outro yonki de agárrate, que, por sorte ou por desgracia segue na patética formación actual. Con el non só crearon este tesouro, senón tamén o anterior, ese gran "Mother's Milk" (1989). Un gran guitarra, que marchou do grupo despois do éxito do Blood Sugar...., totalmente ido por causa das drogas, feito un hermitaño, encerrado todo o puto dia nun apartamento cheo de mierda. Un tío sensible que non ajuantaba tanto éxito e desesperado, creou en solitario ese gran disco "Diandra LaDes & Usually Just a Tshirt" (1994), unha obra complexísima e fodidamente fermosa, que ilustraba o inferno que estaba a pasar eses días (case lle amputan os brazos polas infecciós que tiña de tanto chutarse). Como sabedes, acabou volvendo, rehabilitado e facendo insufribles gorgoritos para esa fábrica de facer ouros que son hoxe en día os RHCP. Pero voltemos ós vellos tempos. Frusciante compoñía unhas cancións entre o salvaxe e o lírico, fermosísimas, tremendas. E taba acompañado por eses musicazos: Flea (un incorrexible baixista que experimentaba e disfrutaba co funk e o r'nr), Kiedis (un fankeiro, un rapeiro que facía punk e sudaba a camiseta. Un gran frontman. O gran éxito deste disco "Under the Bridge", é seu) e Chad Smith (tan tolo e xenial como os seus compañeiros). Qué tempos!!! Qué grupazo!!! E qué puto discazo!!!! Ainda que teñamos moitas das cancións deste album máis queimadas que a pipa dun indio, debemos ser obxetivos: ESTE DISCO ESTÁ DE PUTA MADRE!!!!

THE FLAMIN' GROOVIES. TEENAGE HEAD (1971) Para moitos será discutible que este sexa o mellor disco do grupo, tendo en conta "Flamingo" (70) ou o disco co outro cantante, Chris Wilson: "Shake some Action" (1976), ambas dúas obras mestras indiscutibles. Pero eu quédome sen dúbida co grandísimo rock and roll interpretado neste arrepiante album, esa magnífica unión Cyril Jordan-Ron Loney, esas guitarras tremendas... Pa empezar a slide do comezo "High Flyin' Baby", que pon os pelos de punta... As reminiscencias stonianas podense percibir palpablemente en "Have You Seen My Baby?" ou "Yesterday's Numbers". O garage máis macarra enche de microondas o teu cerebro ó escoitar pezas como "Teenage Head" ou "Doctor Boogie"... E ¿Qué me dicides das baladas...? Joder, cancións como "Whiskey Woman" non son só para estar compañado no puto asento de atrás dun cadillac descapotable, senon para... bueno estar no asento de atrás de calqueira vehiculo!!! O disco complétano diferentes versións de clásicos que todo amante do rock and roll debería idolatrar máis que a súa propia nai: "El Chaky" Berry ("Carol"), Johny Kidd ("Shakin' all Over"), R. Berry ("Louie, Louie"), Rufus Thomas ("Walkin' the dog") ou Buddy Holly ("That'll Be The Day") En fin... Unha delicia acojonante. Un monumento. Unha obra mestra que debería estar en todos os fogares e tugurios da terra. Puro TNT para adolescentes, coma vós, que aínda sodes novos...

MAD SEASON. ABOVE (1995) Un bó dia, un grupillo de colegas, que tiñan a particularidade de ser uns PUTOS XENIOS decidiu arrexuntarse á marxe dos seus grupos (de éxito) para facer esta fodida obra mestra. Eran Layne Staley (voz de Alice In Chains), Mike McCready (guitarra de Pearl Jam), Barrett Martin (batería de Screaming Trees) e o xenial baixista John Baker, ademais de Mark Lanegan (Trees) colaborando nun par de pezas. Resultado: Para mín o mellor disco dos 90!!!. Vale... é triste, é escuro, é inquietante, joder. Pero... é TAN BONITO... TAN XENIAL... Costa expresalo... un grupo de amigos que crean unha obra mestra rockeira-bluseira-metaleira (?), non como un rompecabezas de sensibilidades individuais que hai que unir... Senón como un conxunto de puta madre unido. Unha máquina...Soa empalmado...jeje. VIVA O JRUNJE!, ainda que só sexa por este disco. Por algo é que a mitade dos músicos xa van na outra vida.

PANTERA. VULGAR DISPLAY OF POWER (1992) Se falamos de Heavy Metal de calidade, con música e letras de caracter intelectual, rozando o conceptual, Pantera é o noso grupo. Naturais de Texas e mamando KISS e os Judas dende pequenos, estes catro fenómenos co xenial Phil Anselmo ó frente, sorprenderon a todo dios con este disco poderoso, revolucionario e estrano. Unha bomba de reloxería dificilmente superable. Mogollón de peña se apuntou a este estilo, intentando copiar a Pantera, pero Pantera só hai uns. Anselmo, yonki rabioso cunha sensibilidade poética fora de toda dúbida, uniuse ós irmans Abbott (que tanto adoraban Kiss coma o Jazz) no 87, e pouco a pouco foron buscando un estilo, que chegou ás máximas consecuencias na xenial triloxía que todos os que medramos nos 90 temos en mente: "Cowboys from Hell" (1990), "Vulgar..." (92) e "Far Beyond Driver" (94), tres excelentes discos que algún día serán reivindicados polos pijos snob de turno. Letras estremecedoras, música atronadora, ruido ben feito... ROCK AND ROLL, ó fin e o cabo. Este album contén temas históricos do S.XX. Para empezar o primeiro, "Mouth For War". Segiranlle obras mestras da talla de "Walk", "Fucking Hostile" ou "Rise", por poñer algúns exemplos. Con estas cancións, demostraron que o jevi non é precisamente para descerebrados nin jañáns. Un album violento, real e directo. Como a súa portada. Dache unha bóa hostia pa que despertes, joder. Como dato mórbido chungo temos que dicir que un psicópata (na miña opinión preparado pola CIA en colaboración con Bill Gates) acabou coa vida do xenial (e amante dos porros) guitarrista Dimebag Darrell en plena actuación no 2004, levándose por diante a varias persoas máis, e convertindoo nunha maior lenda, se cabe. Algúns medios compararon o suceso coa morte de John Lennon... Para min está claro. Esos fillos de puta e as súas apestosas multinacionais nunca acabaran co rock and roll. Descansa en paz, Dimebag, que xa gañaches o ceo dos guitarristas fai tempo.

HEREDEIROS DA CRUS. A CUADRILLA DE PEPA A LOBA (1995) Os Rolling Stones Galegos, sen dúbida. Elegantes como Frank Sinatra, Excentricos como Bowie, Intensos en directo cuan AC/DC, Cunhas letras que serían a envexa de Leonard Cohen, Cunha actitude comparable a Sex Pistols... Estes tios, hai que falar claro, mexan por calqueira grupo de Rock- pasado e presente-en galego. Quen teña juevos que me cite un grupo máis mítico que estes fillos de puta... No ano 95, apareceron estes tios revolucionando a un jrupo de adolescentes que estaban a experimentar con novas experiencias etílicas. Qué grandes tiempos!!!! Ninguén daba crédito ó que sonaba nos cassetes. A miña cinta, acabou desintegrándose de tanto escoitala. Pero da igual, quedou grabada na miña cabeza, como ferro candente, disposta a ser utilizada en calqueira cena-borracheira-festa . Efectivamente, este disco contén himnos de borracheira ("Quero Josar"), a anos luz de trapalladas pseudo-alcólicas de calidade musical nula, estilo lavastumbär. Tamén ten cancións fermosas, que beben directamente de Rosalía ("Ai, machotiño"), apoloxías da rebeldía xuvenil ("Operasión champú"), poesías sobre os tempos pasados ("A cuadrilla de Pepa Loba") ou sobre a esclavitude do traballo ("Juan Ramón") e da vida mesma ("De Jesusiño fixeron un Cristo"). Música experimental ("La Rana", "Másame vivo"), Ramalazos patrióticos( "Eya-culasión feros"), pero sobre todo, esa maravilla chamada "O fillo de José" que para min, debería sustituir a esa merda prepotente e fascistoide que é o himno galego actual. Unha canción que che fai encher os ollos de bágoas, por ser unha música máis galega que a catedral, e tamén dicir verdades coma puños. Da esquisita portada xa non dijo nada... Xuzgade por vós mesmos...

GRATEFUL DEAD. AMERICAN BEAUTY (1970) San Francisco, anos 60. Un grupo de peludos postos ata as orellas de ácido tocaban interminables jams de rythm and blues para unha audiencia totalmente pasada de voltas. Este grupo eran os Grateful Dead, e chegarían a converterse nos abandeirados do movemento jipi establecido en S.F. (Janis, Jefferson airplane, Santana...). Musicalmente, eran a banda de maior calidade, sempre abertos a calqueira son ou música, experimentais, líricos e rockeiros. Ademáis eran unha delicia en directo (facían mogollón de concertos gratuitos), se non, que llo pregunten ós seus fans, os Deadheads, o público máis fiel do RNR, e unha parte imprescindible do grupo, segundo dixo o seu lider, o gran Jerry García. Os Grateful dead non eran totalmente psicodélicos (eso foron modas) senón que eran moi eclécticos. Jerry García era un fanático do bluegrass e o folk, outros membros como Robert Hunter ou "Pigpen" érano do blues o jazz, ou mesmo da música clásica. E todos, co seu don innato para improvisar, crearon álbumes do máis variado, pero sempre con ese "espírito" dead. Con este disco, ou mási ben co anterior, "Workingman's dead" (1970) deron un xiro radical, deixándose de jipadas, flores no pelo e amor hipócrita, e buscaron as raices, experimentando novamente, pero nesta ocasión cunha música básica e tradicional, de alta calidade. Se "Workingman's..."foi un éxito en tódolos sensos, con este disco, redondearono ainda máis, creando unha obra mestra, básica en calquera colección de discos, mp3, disco duro, ou como cojones queirades chamar a ese artiluxio máxico que accionas, e toca unha orquesta só pa tí. Cancións como "Sugar Magnolia", "Box of rain", "Friend of the devil" ou "Truckin'" son moi especiais, ideais para dias ou noites nas que, coa axuda da nai naturaleza, atopes o teu verdadeiro "yo" e pilles un precioso e feliz morao.