BOB DYLAN. HIGHWAY 61 REVISITED (1965) Dylan eléctrico, a mellor noticia para o rock and roll (no disco anterior xa apuntaba cara este estilo). Os folkies cajáronse nel, pero el tiñao claro: O rock era o seu, e con este discazo demostrouno, xunto a Mike Bloomfield, Al Kooper, etc, que lle metéron o veneno do blues, e que el asimilou maxistralmente cunha clarísima influencia do seu mentor, Johnny Cash, e coa súa propia influencia (Dylan xa era un mito daquela, con 24 anos...). Discazo. Bombazo. Revolucionario... Despois tocaría con The Band, a mellor banda de acompañamento da puta historia, xunto a Mother Superior e Booker T. & M.G's... No seguinte, "Blonde on Blonde"(1966), tamén chegou a límites nunca vistos no rock, pero eu quédome con este disco... Blusero, caralludo, etílico e nocturno... O single, merecedor de "mellor canción da historia" por moito listillo, é, como non, "Like a rolling stone", unha canción que golpea directamente no corazoncito de calquera...