SAM COOKE. LIVE AT THE HARLEM SQUARE CLUB (1963) Para min, o mellor. Non porque fora negro, nin por esas maravillosas cancións, senón porque era o puto mellor. Esa maravillosa voz, inimitable, esa maravillosa música... Ah, eso era música... eso era voz. MR SOUL, que (xunto a Ray Charles) emporcou un pouco a música gospel, facendo a música ideal pa follar... O SOUL... Foi e será o máis grande. Por eso o mataron. Eso da violación é imposible, unha sucia mentira. Como o de Janis, Morrison, Hendrix, JFK, Marilyn, Cobain... Creo que está máis que claro que os poderes fácticos queren acabar co Rock and Roll, non? Antes mataban "simulando unha sobredosis"ou "intentou violala e disparámoslle", agora infíltranse como supuestos "rockeiros", ou directamente eliminase o rock do mercado pouco a pouco. A Sam matouno a CIA ou algo así. Era colega de Malcolm X, era un negro millonario e contestatario, que estaba subindo como a espuma, e algún hijo puta tramou todo o montaxe da violación. CABRONES. Cóntase que as últimas palabras do xenial Sam foron: “lady you shot me”. Menos mal que nos queda o seu legado, como este maravilloso disco en directo, cos seus grandes temas , entregandose a unha hipnotizada audiencia. GRACIAS POR TODO, SAM.