DEEP PURPLE. BURN (1974) Todo o mundo quería a Ian Gillian... Normal. Todos os himnos de Deep Purple, anclados como ladillas no noso subconsciente colectivo terán sempre a súa acojonante voz nas nosas mentes. Este tío chegaba ós rexistros mais agudos ("Child on Time"..., por poñer un puto exemplo). Pero no 74 deixou a Blackmore e cía., deixando un jueco fodido de encher (xa sabedes... O mesmo pasou con Bon Scott, Dee Dee Ramone, Brian Jones ou Ozzy, aparentemente insustituibles, e ... bueno... as apariencias enganan.) Dous novos membros en Deep Purple, para min, melloraron o seu son, o seu Rock and Roll, a súa música... David Coverdale (recomendable voz tamén nos brillantes Whitesnake) e o fankeiro baixista Glenn Hughes (tamén con voz agudirma e un virtuoso do baixo, que acompaña a Coverdale cuns coros maxistrais). Ademais temos as almas dos Purple: Blackmore, que se vivira J.S.Bach sería o seu fan, e a John Lord e o seu característico (e trepanador) Jámon. Sí... Seguramente non coincidiredes conmigo e preferides o "In Rock"(1970) coa formación que todos temos en mente (e no corazón)... NORMAL, son tantas e tantas cancións excepcionais... Pero eu que son atravesado, quédome con esta nova etapa para os Purple : "Burn", que facendo honor ó seu nome, ten cancións (tan míticas como Black Night ) que riete tí dos HIJOSDEPUTA dos incendiarios que andiveron prendendo lume nos montes este verán... En fin... Mellor cambiar de tema. BURN, amiguitos... Un disco que non me negaredes que como mínimo merece estar entre os 100 mellores.