AC/DC. BACK IN BLACK (1980) Cando morreu Bon Scott (1974-1979) por afogar ca sua propia mascada todo dios inevitablemente pensou: AC/DC están acabados... se queren seguir, que sigan, pero con outro nome!!!!... JODER, que puto error!!!! Home... por razóns sentimentais, eu prefiro ó grandirmo BON, pero hai que recoñecerlle a Brian Johnson o que se merece. O cabrón foi (é) un moi digno sustituto de un tipo insustituible. E AC/DC non só non a palmaron con Bon, senón que cuan ave fenix australiana, resucitaron creando O SEGUNDO DISCO MÁIS VENDIDO DA HISTORIA!!!! Acojonante... Se non o tes, adquíreo pero YA. Vaia obra mestra!... Non só ten unha portada bellirma ... A pesar de recordar a traxedia do cabrón de Bon (estaba adicado a el), esta obra de arte comparable a un Rembrandt destaca por ser sabrosa como o churrasco, embriajadora como un barrantes, satisfactoria como unha cópula, sólida como o aceiro, con sentido do humor, coñera, alegre, cos clásicos Riffs de Malcolm, os solos chuckberryanos de Angus, unha excelente voz de Brian Jonson, ese ritmo que nos fai dicir SIII !!! coa cabeza, o hard-rock medio blusero... O que é un disco de AC/DC, cos seus característicos himnos inmortais: "Hells bells"!!!!, "Shoot to thrill"!!! "What Do You Do for Money Honey" !!!! (ostia!!) "Let Me Put My Love into You"!!!! "Back in Black"!!!!! ( ÑO!!) "You Shook Me All Night Long"!!!!!!!! OHHHHH!!!!!! OHHHHHH!!!!!!!! Non sigo... Non podo.... MMMMHHH!!!!!! GRRRHHHG!!!!